«αμίλητα μουράγια»

 

 

 

Σ'  αμίλητα μουράγια κατοικούνε έρημα σχοινιά

λες κι είναι ερωμένη τους η θάλασσα 

δεμένα με τους κάβους τα κρατάει....

μάρτυρες πόθων ανεκπλήρωτων.

βυθίζονται..ξύλα σχοινιά και καραβόπανα..

σ' ανέλπιστα ναυάγια ..

μες σε φουρτούνες..κρύα και χιονιά..

πλαγιάζουνε γυμνόστηθες απάνω τους 

εκείνες οι στιγμές..

βρεμμένες στης αγάπης την αλμύρα..

Για μια στιγμή κοράλλια ονειρεύονται

οι δύτες κάποιου έρωτα

τους κόμπους τους να λύσουν..

Πλαγιάζουνε ανήμπορα στις άκριες της θάλασσας

μικρό είν' το φεγγοβόλημα προσμένοντας

ζωή για ν' αποχτήσουν..

σκουριάσανε οι δέτες τους..στο κύμα θα χαθούνε.

εφύγανε οι βάρκες ..μοιάζουν με τους έρωτες

σαν μένουν ξεχασμένες σε μουράγια αμίλητα

σέπονται..λιμνάζουν οι ψυχές των..

 

«αμίλητα μουράγια»  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,