«το πάντρεμα »

Χρόνους επώαζε τις θλίψεις της

εκώφευε στα ηχηρά μηνύματα της ηδονής..

νύχτες των ρόδων και..εις της Ροδένιας την αυλή

προξενητάδες έρχονταν σωρό..

να της εκλέψουν την καρδιά..να την στεφανωθούνε.. 

να μπούνε μες στην κάμαρη  που σεργιανά η ψυχή της.. 

το γάμο αρνιότανε πεισματικά.. 

δε συλλογιόταν νυφικά.. μηδέ και μεσοφόρια.. 

 «το πάντρεμα» του νου της ονειρεύονταν... 

μες στην αρένα έψαχνε να βρει.. 

το ταίρι το κρυφό της..

στεφάνι να 'ναι ο ήλιος του  να τη φωτάει..

τα βράδια τα μοναχικά.. 

τις νύχτες που θα μοιάζει της σελήνης.. 

να διεγείρει την αντίληψη του νου

να διεγείρει τις αισθήσεις..

νύχτες εμίσσευε στου φεγγαριού.. 

προσκύναγε στων αστεριών.. 

στης Βερενίκης εγονάτιζε  στην όμορφη..

τη χρυσαφένια κόμη..

το ''πάντρεμα''  

να είναι καρμικό..να αποβεί μοιραίο

όχι..........

σειρήνες δεν την κατοικούσανε..νησίδες Λωτοφάγων.. 

στην τύρβη δεν επνίγονταν 

 στης καθημερινότητας..σ' εκείνο το βαθύ..

το σκοτεινό πηγάδι .. 

ένα ταίρι έψαχνε..μοναδικό..αλλιώτικη να έχει εμορφάδα

την πεμπτουσία της ζωής στο ημίφως να ελήστευε..

να λάμπει αχνά μες στο στερέωμα.. 

στου σκοταδιού το θάμπος......

 

«το πάντρεμα » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,