⫷ μικροί φυγάδες ⫸

 

''Μικροί φυγάδες'' μου ψυχές ευγενικές

που επιδέξια δραπετεύετε καθημερνά

από τη φρίκη που γεννά η στέρφα Γης

όμοια του δάσους μου εσείς τα ξωτικά

μικροί..τρανοί μου ήρωες..

σ' αλλοπαρμένες εποχές

αλλόκοτο το λιακωτό που σας εφύτρωσε

στην κολυμβήθρα της η ίδια η ζωή

εμύρωσεν το μέτωπον κι εχάραξε σταυρούς

ν' ανηφορίζετε μοναχικά δύσβατα μονοπάτια..

στους πρωινούς τους δροσουλίτες κάστρα άπαρτα 

σεργιάνιζαν στων ομματιών σκιές αγριεμένες

μα εσείς τα βράδια τα έναστρα

ληστές φωτός εντύνοσταν

τη μέρα εφυτεύατε στην έρημο ανθούς.

 

Ανέντιμα σας φέρθηκε η ζωή

μα δεν εμπόρεσε σκάρτους για να σας κάμει.

με το κεφάλι αψηλά κι όχι γυρτούς τους ώμους

εφυγαδεύσατε τη σκέψη σας στην αναζήτησιν

σε άλλους τόπους να φυτέψετε αρτόδεντρα

για να γεμίζουν τα περβάζια πεινασμένων

Αλάνια αλύγιστα οι ψυχές..αδείλιαγα

ξυπόλητες εβγαίνανε εις τους δρόμους

στους βράχους εξαπόσταιναν για να τις ξεδιψάσουν

έσταζαν οι αμάραντοι..εστάζαν τα λιθάρια

εδρόσιζαν τις κουρσεμένες των φυγάδων τις ψυχές

κι έπειτα έπαιρναν το δρόμο για τη θάλασσα

για να ξεπλύνουν αμαρτίες και πομπές

να πέσουνε απ' τα χέρια τα καρφιά

να 'χει ένα νόημα και το φευγιό

στις κακοτράχαλες τις στράτες των φυγάδων...

 

⫷ μικροί φυγάδες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ εις την καρδίαν εμφωλεύουν αλμπατρός ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Στα μελιχρά τα δειλινά όντας στενεύει η ψυχή

κανένα ακρογιάλι εις την αγκάλην του δε με χωρεί

τη θάλασσα παρακαλώ..μοιάζει το γιατρικό μου..

να στέλνει μου στα ωκεάνια πουλιά 

φτερά να μου κολλούν τα αλμπατρός

μαζί τους φτερογώντας να πετάω...

να χάνομαι απ' την οχλοβοή

 να γεύομαι της ευτυχίας τους το πέταγμα

κι αν θα με βρει εις το φτερό

το βέλος του Θανάτου..ένα τραγούδι 

ξεψυχώντας ν' αρχινώ εις τον ανάριο ουρανό

φτάνει που εβρεθήκαμε για μια στιγμή

στο διάλειμμα της Γης του απάνου κόσμου

κι όταν πεσμένη θε να βρίσκομαι στην κόλαση

να παίρνω τις παλέτες μου τις ακριβές

να επιστρέφω στα μελίχροα  δειλινά

σε γαλαζοαίματες να βρέχομαι αμμουδιές

την υγρασία ν' ακουμπούν τα ακροδάχτυλα

αβούλιαχτη η υγρασία της ψυχής

αίωρο το συναίσθημα..μετέωρο το βήμα ..

Χρόνους στο ερώτημα εγκυμονούσα η ψυχή

αν είν' κατάρα ή ευχή

αν είναι ευλογία για σαράκι απολυτρωτικόν

εις την καρδίαν να εμφωλεύουν αλμπατρός

εις τα κατάρτια πάντα την ψυχή

όμοια μ' αγέρωχο πουλί

να την κρατούν ανεβασμένη..

⫷ εις την καρδίαν εμφωλεύουν αλμπατρός ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στην άβατον διάβασιν''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι αν όπως λεν οι ιερές γραφές στις εκκλησιές

υπάρχει η ζωή η μεταθάνατον..στείλε σημάδι να χαρείς

ποτές μου δε με σκιάζαν των αποθαμένων τα φαντάσματα

παρά εξόν των ζωντανών..

θα 'χω την πόρτα μου μισάνοιχτη και θα το περιμένω

την οπτασία σου ν' αγγίξω τρυφερά.

Η μνήμη σκάβει ανελέητα στα έγκατα..

ζηλεύω το το κυπαρίσσι που εφύτεψα στα πόδια σου

γιατί έρχονται οι ρίζες του..χαϊδεύουν τα οστά σου

ήθελα να 'μαι ρίζα του να 'ρθω να σ' ακουμπήσω

Το πιο γλυκό και τρυφερό μου λείψανο

στέκεις εκεί ταριχευμένο στη θυρίδα της ψυχής μου

Είναι ετούτη η αρχέγονη ανάγκη μας συμβίωσης

αποθαμένων ζωντανών

που απαλύνει και το μάταιον

ξεμακρυσμένες μαλακώνει αναμνήσεις.

Αναρωτιέμαι τι θα έγραφε στον τάφο σου ο ποιητής

μα σε κοιτώ πως μειδιάς και χάνεσαι

στην άβατο διάβασιν..στο άγνωρον του σκότους.. 

αδιαφορούνε οι νεκροί  για τούτες δω τις πολυτέλειες

οι ζωντανοί μονάχα νοιάζονται

από ατέρμονη τρανή ματαιοδοξία.

''στην άβατον διάβασιν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''εβγήκα στο μπαλκόνι ''

Εβγήκα στο μπαλκόνι κι εσεργιάνισα

ίλιγγο εφέρνανε..την παραζάλη εις το νου

των ορέων τα μπαλκόνια τα υψιπετή

τα ρηξικέλευθα των ωκεανών ταξίδια..

μα το αποφάσισα να κρατηθώ γερά 

μην καταγκρημνισθώ..μη βυθιστώ πριχού

τον άνθρωπο πολύ να αγαπήσω..

για να μπορεσω ν' αγαπήσω κι εμέ

να εναγκαλιστώ τα πάθη και τα λάθη μου

το Θείον ιχνηλατώντας μες στα άδυτα..

στα καταγώγια της ψυχής μου..συγχώρεση και έλεος

στις προσευχές μου να ζητήσω..

αποσταμένη ευρέθηκα στο μπαλκονάκι το μικρό

που εκατοίκει εντός μου..

κει που εφύτρωναν τα άγρια κυκλάμινα

στο φιδωτό δρομάκι..

πότε στ' αλήθεια εβράδιασεν..

τι γρήγορα επέρασαν τα χρόνια

σεργιάνισα..ετραγούδησα..αφουγκράστηκα

θαρρούσα πως ο χρόνος θα 'τανε ατελείωτος

τα χρώματα ως το τέλος θ' ατενίζαμε 

στο λιμανάκι αντάμα....

μία παράξενη με εκυρίευσε σιωπή

εξύπνησα κι εθώρησα τον σύντομόν μας βίον

τα μύρα ήσαν δυνατά..εράντιζαν τη σκέψη

κι η θέα του ονείρεμα στου κόσμου τα μπαλκόνια..

''εβγήκα στο μπαλκόνι '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« αναστοχασμοί » - Δοκίμιον

Καθώς εμέστωναν τα χρόνια της ωρίμανσης 

ματαιωμένες προσδοκίες μου εσφίγγαν το ζωνάρι..

τα πικραμένα μάτια μου σκοτείνιαζαν..

μες στο σκοτάδι αναλαμπές

εντύνονταν ονείρατα που δεν ευδοκιμήσαν..  

Καθώς η φτώχεια γύρω μας απλώνεται καθημερινά

σφαδάζει η σιωπή μου μες στους χαλεπούς καιρούς

Nαι.. είμαι '''παλιομοδίτισσα'' εγώ..με τόση θλίψη αναπολώ

τα λόγια των γονιών μου..που απ' τα μικράτα μου εμάθανε

σχολείο ζωής και σεβασμό εις την ανθρώπινη ζωή

να μελετώ..να την μεταλαβαίνω..

Ναι..είμαι ''παλιομοδίτισσα'' και το δηλώνω ευθαρσώς

δεν δέχομαι ν' ακολουθώ ορδές χωρίς καμμία κρίση..

να συμμετάσχω στο χορό αυτόν του παραλόγου..

Έπαψε εντός μου χρόνους τώρα πια το ψέμα σας το βρωμερό 

πραμάτεια να στιβάζει..

Τα πολυκαιρισμένα διαβασμένα τα βιβλία μου...

μου λέγαν για ισότητα στη μάθηση...για ισονομία στο φαγητό.. 

στη δίψα και στην πείνα...

ωσάν φακίρης τσίρκου περιφέρεσαι εξουσιαστή

εμπαίζεις συνειδήσεις.

Παλιομοδίτισσα δηλώνω απερίφραστα

τα ψίχουλα ως μάνα εξ ουρανού διόλου δε μου ταιριάζουν.

Την ουτοπία μου την γκρέμισες...και πάλι με καλείς στην αγορά...

''φανφάρες''  και λογίδρια με στόμφο να μου ψάλλεις.

Παλιομοδίτισσα λοιπόν εγώ...και έτσι θα σε κρίνω...

Χρήζεσαι αρχηγός επίδοξος ψυχών απελπισμένων.

τελάλης γίνεσαι του ψέμματος..σκορπάς τα τρύπια σου καπίκια.

 

Τώρα εβεβαιώθηκα πως οι παλιομοδίτες μου οι γονείς...

καλύτερα απ' όλα τα αρπαχτικά..συστημικών και τσαρλατάνων

εγνώριζαν και μου 'μαθαν..ΙΣΟΤΗς τι σημαίνει..

Κράτα τα γκέμια μου 'λεγαν γερά..κι αν πέσεις απ' το άλογο μη φοβηθείς

καταφερτζήδες..αδαείς δρόμο μετ' εμποδίων θα σου φράζουν

ξανακαβάλα τ' άλογο..τράβα τα γκέμια δυνατά  απ' την αρχή προχώρα.. 

Μη μας καλείς λοιπόν στο σκηνικό...που έστησες το θέατρο να παίξεις...

Παλιομοδίτες είμαστε εμείς και από θέατρα δεν ξέρουμε της Χαλιμάς...

 είμαστε θιασώτες της γενιάς του Θέσπι του Νικήρατου

 που με τον αραμπά τους εταξίδευαν ''ορίτζιναλ'' πολιτισμό

γι αυτό σου λέω σε γλώσσα παλιομοδίτικη..

γνωρίζουμε καλά και μοναχά τα λαϊκά ''μπουλούκια''.

( Λυρικον Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στης μούσας τα ξαφνιάσματα''

Μούσα μου εστάθη η ίδια η ζωή..

δεν την εκαταφρόνησα..

ούτε κι εκείνη εμένα...

της Τερψιχόρης ελαχτάρησα

εκείνο το φουστάνι του χορού

στης μούσας τα ξαφνιάσματα επόθησα

μύθος να μοιάζουνε οι μέρες μου

οι νύχτες μου να 'χουν το λυρισμό της...

Τραγούδια έκαμα τις αμαρτίες μου

τις ανημπόριες μου στιχάκια

της μίζερης στιγμές- φορές αχλής

πέταξα το φουστάνι..

Στιχάκια έκαμα τα κολασμένα μου

τ' ακόλαστα ιερά μου τα φυλάγω

τους πειρασμούς προσκύνησα

τα πάθη μου ετάϊσα

γιατί η ζωή είναι εκεί..

μούσα αδάμαστη..με προκαλεί

σαγήνης μούσα ..το μάτι μου κλειεί

αναμεσίς στα βάσανα..να τη γευθώ

ν' ακούσω ήχους..μελωδιές

στον έρωτα σαρκικά να της παραδοθώ

ως το μεδούλι της να τη γευτώ..

γι αυτό σου λέω

τη δύναμη..αδυναμίες μου

σπόρους εφύτεψα στη ρίζα μου

δεντριά για να γεννούνε

κι όταν στο στέρνο εθρόνιαζε η μοναξιά

τις νύχτες έψαχνα ουρανούς

ένας δραπέτης με φτερά

κι εφύτευα αστέρια..

''στης μούσας τα ξαφνιάσματα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''το κανταράκι των αρωμάτων''

Δώρο της νόνας μου ακριβό

το κανταράκι από γνήσιο χαλκό

στης  Μικρασίας τα μπακιρτζίδικα παρμένο

μονάδα μέτρησης και βάρους της αγάπης

των ψυχών..

που έμελλε στο δρόμο της ζωής

για ανθρώπους και για ζώα ν' αποχτήσω

να το φυλάγω στις αποσκευές..

να μην το λησμονάω

κάθε που θα πικραίνομαι στα ξέστρατα

να τη ζυγίζω απ' την αρχή 

τη νοστιμιά μου της ζωής

από το κανταράκι να αδειάζω τα αγκάθια

να το γιομίζω ρόδα αγριοτριανταφυλλιάς

της εκατόφυλλης από τον κήπο της γιαγιάς μου ..

στο παλαιοπωλείο στον τοίχο της καρδιάς

με ατσαλένιο ένα καρφί

στέκεται χρόνια κρεμασμένο..

μη με ρωτάς λοιπόν για τούτο το κειμήλιο

και πόσο πάει το ''κανταράκι''

επότισε το τάσι του αρώματα

για τούτο δεν πωλείται..

μον' σαν σκουριάζει ο καιρός την αντοχή

η ψυχή αντάξιος καλαϊτζής

με τέχνη περισπούδαστη τα σημάδια του γανώνει.

''το κανταράκι των αρωμάτων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 ( καντάρι = μονάδα βάρους, ίση με 44 οκάδες (56,408 κιλά)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''φλέβες της Γης''

Τόσων πολλών των χρόνων η αναβροχιά

εστέρευε του κόσμου τα πηγάδια

δεν εγεννούσαν άνθια εις τα στόμια

μον' αγριόχορτα εφύτρωναν ολόγυρα..

φαρμακερόφιδα εκρύβονταν..

εμένανε ασάλευτες οι σαύρες στα λιθάρια.

Kλείνω τα μάτια για να δω..το παραμύθι ξετυλίγω 

είναι και κάποιοι άνθρωποι φλέβες της γης λογιούνται

κει που τα νερολούλουδα σε ξεχασμένη προσμονή 

οι ''νεροπούλοι'' ξαγρυπνούν..τα ξεδιψούνε

νεροκουβαλητές ξυπόλητοι σαν περπατούν

εις το φρυγμένο χόρτο..

το λιγοστό για να μοιράσουνε νερό

να ξεδιψούνε οι σοφοί περπατητές

για να φυτεύουνε ολόγυρα

το αιώνιον το έαρ...

Ήσαν κοσμοκαλόγεροι

της Οικουμένης λάλον ύδωρ..

χωρίς τα μούσια και τα ράσα του παπά

στο σμάρι των ανθρώπων που εβάδιζε

στην έρημο της Γης..της αποφλοιωμένης.

φλέβες της Γης αστράγγιχτες 

 στης ανοβρίας τους καιρούς

οι φυλαγμένες τους δροσοσταλιές εγίνονταν 

υπόγειοι αγωγοί..εγιόμιζαν πηγάδια..

 

''φλέβες της Γης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μηνύματα της Επανάστασης του 1821- της Σοφίας Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικού

Μηνύματα της Επανάστασης του 1821

Θυμήθηκα ..και συλλογιέμαι και αναπολώ..

κι αν μια επανάσταση διδάχθηκα του 1821 την Οθωμανική Αυτοκρατία που εξέδιωξε.. που εταλάνιζε τη χώρα μου για τέσσερεις αιώνες σήμερα αιώνες πάλι και μετά..σε μια πατρίδα επιμένω εκείνη την πατρίδα που μου φύτεψαν αληθινά.. γι αυτήν αξίζουν οι γιορτές..γι αυτήν και η περηφάνεια.. για εκείνη που μου δίδαξε..σαν βράχος να αντιστέκομαι.. σαν κύμα να διεκδικώ..σαν βράχος να υπομένω..

Δε θα ήθελα να σταθώ σε μια απλή εξιστόρηση των γεγονότων της Επανάστασης του 1821, όχι γιατί είναι μικρότερης σημασίας, αλλά γιατί πιστεύω πως ο απόηχος αυτού του αγώνα είναι κάποια σημαντικά μηνύματα στα οποία θα ήθελα να αναφερθώ.

Μηνύματα που ακόμα και σήμερα,ίσως περισσότερο σήμερα σ' αυτή την εποχή που ζούμε,έχουν μεγαλύτερη αξία. Αξίες και ιδανικά που χαραχτήριζαν τους αγωνιστές εκείνους - μιας άλλης εποχής- αγωνιστές που ξεπέρασαν τον ίδιο τους τον εαυτό και στάθηκαν φωτεινά παραδείγματα στην ιστορία της φυλής μας.

 

'' Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς'' θα πει ο Κολοκοτρώνης και κάποιος άλλος απλός άνθρωπος θα πει: ''με τους τρελλούς πάει μπροστά η ζωή'',τους τρελλούς που αψηφούν την πείνα,τις κακουχίες,τον πόνο,τον θάνατο κι αγωνίζονται σ' έναν αγώνα που για πολλούς ήταν από πριν άνισος και καταδικασμένος.

 

Κι όμως '' η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος θα γράψει ο Διονύσιος Σολωμός.Οι υλικές δυνάμεις,οι πειρασμοί θα υποκύψουν για άλλη μια φορά μπροστά στην ηθική και συγχρόνως τολμηρή προσωπικότητα του κάθε αγωνιστή.Του κάθε αγωνιστή αλλά και όλων μαζί..Το θαύμα της Ελληνικής ομοψυχίας.

 

Τον πρώτο χρόνο της Επανάστασης είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι θα πει ο Κολοκοτρώνης .Τόσο τρομάξαμε τους Τούρκους όπου ακούγαν έλληνα έφευγαν μίλια μακριά.Κι αν αυτή η ομόνοια εβαστούσε άλλους δυο χρόνους,ηθέλαμε κυριεύσει και τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία και ίσως εφθάναμε και ως την Κωνσταντινούπολη.

 

''Ειμαστε στο εμείς ''θα πει ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του..στο εμείς και όχι στο ''ΕΓΩ''..ο αγώνας για το μέσα μας,να,αυτό πρέπει να κερδίσουμε..Και λέγει ο Μιαούλης στο μικρό μπουρλοτιέρη''Σε μια λεύτερη πατρίδα η σκοτεινιασμένη ψυχή δεν έχει τόπο''. 

 

Η υπέρβαση από τα προσωπικά πάθη και τις φιλοδοξίες του καθενός στον κοινό αγώνα,στον κοινό σκοπό,στο κοινό όραμα..ετούτο είναι το ζητούμενο τότε και διαχρονικά.Μια ελεύθερη πατρίδα κατοικημένη από ελεύθερους ανθρώπους ,όχι μόνο από τον ξένο ζυγό μα και εσωτερικά ελεύθερους.

 

''Ελεύθεροι πολιορκημένοι''Μεσολόγγι, πανανθρώπινο σύμβολο ,σύμβολο αντίστασης,σύμβολο του μεγαλείου της ψυχής.

 

Η ηθική ελευθερία αγαπητοί συνέλληνες είναι το πιο ισχυρό καταφύγιο της ανθρώπινης ψυχής,που πολιορκείται από τη φυσική βία.

 

Τιμή και δόξα λοιπόν στους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821!!!

Τιμή σ' εκείνους όπου στη ζωή τους όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες!!

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.

................................................................................................................................................

 

Βιογραφικό σημείωμα: Η Σοφία Θεοδοσιάδη απόφοιτος της Αρσακείου Ακαδημίας υπήρξε εκπαιδευτικός από το 1972 - 2005.Εργάσθηκε επί σειρά ετών στο Λύκειον Φιλοθέης -στην Ελληνοελβετική Σχολή.. κατόπιν στην ειδική Αγωγή ως μεταπτυχιακή παιδαγωγός σε παιδιά με σύνδρομο Down- και επί μια εικοσαετία σε σχολεία δημόσιας εκπαίδευσης της Πάτρας .

''βαλίτσα ταξιδίων''

Στο πατρικό..σε μια ντουλάπα κάρινη

χρόνους πολλούς κάτω από τα ασπρόρουχα

με επιμέλεια και μη λησμονημένα αφημένη

μία βαλίτσα ταξιδίων μακρινών 

την ιστορία των χρόνων μου των άγουρων

το αγαπημένο σου άρωμα

ακριβό το μοσχοβόλημα λεβάντας απ' τον κήπο σου

μες στα λευκά πουγκάκια σου..

τα πουγκάκια της ψυχής μου προστατεύουν..  

κατά καιρούς..........

την ξεσκονίζω απαλά μ ' ένα μεταξωτό πανί

φοβάμαι να την εσηκώσω από τη θέση της

είναι παλαιά..μη διαλυθεί..

μη τα ταξίδια μου ματαιωθούν

στων αναμνήσεων τη γλυκειά μου παραζάλη..

Ο πόνος θέλει εκπαίδευση το λένε χρόνια οι ειδικοί

μου το 'πανε κι οι φίλοι

τα χέρια αγγίζουνε το κουρτινάκι το δαντελωτό

δεν το εκρέμασα ποτές..δεν ήτανε στη μόδα

μα αυτά μου είπες κόρη μου είναι διαχρονικά

όπως και η αγάπη μας..όπως και οι πληγές μας..

''βαλίτσα ταξιδίων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''λιποτάκτης ναυαγίων''

Κει..που σε συναντούσαν οι αρχέγονες φωνές

για ένα ναυάγιο εν επιγνώσει μέγα και παράδοξον

λιποτάκτες ναυαγίων οι σκέψεις ψηλαφίζοντας

σ' ερημονήσι σ' έφτασαν αλαργινό

σπασμένα τα κατάρτια.. τα κουπιά

στους βράχους ξεβρασμένα

προχώρησαν στην ενδοχώρα τους

κι αγόρασαν μια γης

που δεν την ανακάλυψε ποτές κανείς ακόμα..

ιδιωτική οδός..απόχτημα προσωπικό

για υγιείς ..εύρωστους ναυαγούς..ψηλαφιστάδες

με δίχως σύνορα..χωρίς τους φράχτες περιττούς

με δίχως τρόμο για της απληστίας τους ταγούς

χωρίς το φόβο για ονείρων κλαδευτές

ίσως γι αυτό σ 'αρέσουν τα παράξενα ναυάγια

τα μάτια σου.........

χτίζουνε το τσαρδάκι τους σε μια γωνιά

το Θείον μέσα τους..η αλλοκοτιά

την ευτυχία..την ομορφιά να χορτασθούνε..

'' λιποτάκτης ναυαγίων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''κει που οι ασφόδελοι ανθίσαν''

φωτο : από το διαδίκτυο

Το αγεράκι τ' αυγινό πως με καλεί

των σοκακιών τη λοιμική πίσω ν' αφήσω

ν' αυτοπαγιδευθώ ντυμένη αερικό

τη σάρκα τη φθαρτή μου ν' αποποιηθώ

κι όντας το πέτρινο γιοφύρι  το διαβώ

εις την πηγή Του να καθίσω αποσταμένη

να ξεδιψάσω με το κρύο Του νερό

κάθε μου πάτημα κραυγή και με καλεί

στου Παραδείσου Του τις πύλες να με φέρει

με τ' άνθια τα λευκά Του

άγριων ρόδων  να στεφανωθώ

για..των ανθρώπων η απονιά

πολύ μ' έχει πληγώσει..

Πάμε μαζί αγαπημένε μου....

στις παρυφές του δάσους ν' ανταμώσουμε

κει που οι ασφόδελοι ανθίσαν για χατίρι μας..

γιατί..αν δεν ερθείς εσύ..δεν πάω εγώ

ποιός θα πιαστεί εις των Μουσών του το χορό

θα μένουνε τα ζόμπυ  μοναχά..

να ροκανίζουνε τα δέντρα

Έλα μαζί μου..σαν Ιούδας μη φερθείς

τους εφιάλτες να τσακίσουμε εις τους γκρεμνούς

να μη δειλιάζουν τα όνειρα

μαζί τους να κοιμόμαστε αγκαλιά

τις νύχτες που θα ουρλιάζουνε οι λύκοι..

''κει που οι ασφόδελοι ανθίσαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,