''φλέβες της Γης''

Τόσων πολλών των χρόνων η αναβροχιά

εστέρευε του κόσμου τα πηγάδια

δεν εγεννούσαν άνθια εις τα στόμια

μον' αγριόχορτα εφύτρωναν ολόγυρα..

φαρμακερόφιδα εκρύβονταν..

εμένανε ασάλευτες οι σαύρες στα λιθάρια.

Kλείνω τα μάτια για να δω..το παραμύθι ξετυλίγω 

είναι και κάποιοι άνθρωποι φλέβες της γης λογιούνται

κει που τα νερολούλουδα σε ξεχασμένη προσμονή 

οι ''νεροπούλοι'' ξαγρυπνούν..τα ξεδιψούνε

νεροκουβαλητές ξυπόλητοι σαν περπατούν

εις το φρυγμένο χόρτο..

το λιγοστό για να μοιράσουνε νερό

να ξεδιψούνε οι σοφοί περπατητές

για να φυτεύουνε ολόγυρα

το αιώνιον το έαρ...

Ήσαν κοσμοκαλόγεροι

της Οικουμένης λάλον ύδωρ..

χωρίς τα μούσια και τα ράσα του παπά

στο σμάρι των ανθρώπων που εβάδιζε

στην έρημο της Γης..της αποφλοιωμένης.

φλέβες της Γης αστράγγιχτες 

 στης ανοβρίας τους καιρούς

οι φυλαγμένες τους δροσοσταλιές εγίνονταν 

υπόγειοι αγωγοί..εγιόμιζαν πηγάδια..

 

''φλέβες της Γης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,