''μικρή λιακάδα''

Δρόμοι μακρείς και σιωπηλοί..ίσκιοι βουβοί μ' ακολουθούν..

τις φωτεινές μου μέρες..

Έρχεται η λογική και μου μηνάει πως εμεγάλωσα πολύ

να μην πια ονειρεύομαι.. πως δεν υπάρχει ελπίδα

στο δρόμο με τα ηλιοτρόπια δε θα ξαναβρεθώ..

και μη θαρείς..

πονάνε οι επιστροφές σε δρόμους που αγαπήσαμε πολύ..

κρυμμένες έχουνε παγίδες..

Μα δεν εδείλιασα για μια στιγμή στην άγρια καταιγίδα

έβγαζα την ψυχή στα λιακωτά..σαν κόπαζεν η μπόρα

καθώς μεγάλωνε η ψυχή εβολευότανε σε μια μικρή λιακάδα..

σαν εσταμάταγαν βροντές και αστραπές ..οι κεραυνοί..

απ' το ουράνιο τόξο από κάτω μ' ορθοπεταλιές..

ανασεμιές επιζητούσε η ψυχή..

για να φορέσει ήλιο..χρώματα..εδικαιούνταν μία περαντζάδα..

να συναντάει στις γωνιές τους μουσικούς του δρόμου..

εκειούς που αφουγκράζονται σιωπές..

τραγούδια στέλνουν στα κλειστά τα παραθύρια..

τι κι αν το γκρίζο βάφει σύννεφα ψυχές..

φουρκίζεται η ψυχή ..λυγάει..σαν σκύψεις το κεφάλι..

 

Εγύρισα τον κόσμο σε λιακάδες εσεργιάνισα πολλές

μα απ' όλες πιότερο εσκέφθηκα σοφά..

της μοναξιάς μου τη λιακάδα αγάπησα πολύ

γιατί εκεί δε βρέθηκε άνθρωπος ποτές να μου τη βρέξει..

Πήρα απόφαση κι ετράβηξα το δρόμο μου..

γιατί λειμώνες μέσα σου αν δεν κουβαλείς

όταν ολόγυρα τα πάντα θα ρημάζουνε

μην ψάχνεις για λιακάδες..

''μικρή λιακάδα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη