Τα βράδια αλαργινή φωνή
κρυφά της μυστικά μου μολογάει
άραγε η άλυσος ποτές
που την θρυλούν αιώνες τώρα οι ποιητές
λύει τα..τα δεσμά φυλακισμένων?
Ή μήπως με μίαν αόρατην κλωστήν
στου χρόνου τις αιώρες να πλανάται απειλή
να φοβερίζει με πληγές
εγκαύματα γ' βαθμού
σε δέρμα σε ψυχές ελεύθερων περπατητών
αντιφρονούντων ποιητών
ελεύθερων τω πνεύματι ανθρώπων?
Η φωνή ετούτη νοερά
χρόνους πολλούς με κυνηγά
με παίρνει στο κατόπι
τα βράδια τα έναστρά μου τα μοναχικά
στέλνει κρυφά τις Ερινύες εις την κλίνην μου
το λόγο μου ζητούνε απαιτητικά
αν έκαμα το χρέος μου ως άνθρωπος
αν εκατέβηκα εις τα λαγούμια τους
αν στων δακρύων τις ροές εκατρακύλισα
κομματιασμένην και την άλυσον
ή ακμαία στων δακρύων τους βρυχάται?
να τις ποτίσω με τα λόγια μου
που επλήγιασεν τα κότσια αδικημένων..
⫷ άραγε η άλυσος ποτές ⫸- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου