από τα έγκατα βαθειά να ανασύρεις
ολίγον φως..
όταν το σκότος..της ψυχής το θόλο εκατέκλυζε..
από τις γρίλλιες να τρυπώνει κλέφτης του φωτός..
στους σπόρους να γεννά ξεριζωμένες φύτρες απαρχής..
πριν μούχλας σήψη τις σκεπάσει..
πριν να θαφτούν σε χώμα αλίπαστο..αφύτρωτο..χαθούν
ηλίανθους ζεστούς να μας καρπίσουν..
κι αν στο κελάρι σου το σκοτεινό
το φως δε δυνηθεί..προσόψεις των αδήλων να φωτίσει
μη φοβηθείς..
στο αδάμαστο το δάσος σου εκείνο της ψυχής
να σιγοκαίς..ν' ανάβεις μοναχή σου τα κεριά σου..
ολίγον φως αφ' εαυτού..το σκότος διαλύει..
''ολίγον φως'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου