Αφιέρωμα για τους Γονείς....

Tο ποιό είναι το δίκαιο και ποιό το άδικο...εγώ δεν το γνωρίζω...αν κάποιος την απάντηση αυτή μπόρεσε και την πήρε....για των γονιών του το '''φευγιό''''...καθώς το γήρας τους βαραίνει...και ανελέητα...στο τέλος της διαδρομής...όλο και πιο κοντά τους φέρνει...
Ποτέ σου δεν  σου άρεσε...αυτές τις σκέψεις που στενόχωρα σε βάζουν να σκεφτείς...γι ανθρώπους που αγάπησες...από τις
πρώτες σου ανάσες...

Τα νιάτα αυτά ....τα ελπιδοφόρα σου σε μάγευαν....σε ξεγελούσαν...σε καλούσαν και σου σιγοψιθύριζαν...το συνεχές το αιώνιο να σκέφτεσαι...και δύναμη και κίνηση...ενέργεια σε γέμιζαν ....και το σενάριο αυτό πολύ το αγαπούσες.....
Μα ήρθε η ώρα να σκεφτείς...σ' ένα κορμί από τα χρόνια .τις'' φουρτούνες''''τις χαρές....τις λύπες....τις απώλειες...να '''κατοικεί''''
ένα μυαλό γερό και δυνατό...που όλα τα καταλαβαίνει...αντέχει
αυτό από μόνο του...το χρόνο να παλέψει ?

Είναι ατυχία κατ' εμέ..και άδικο μεγάλο...να μην μπορεί πια το κορμί....τα σήματα τα δυνατά......τα φιλοσοφημένα σήματα....αυτά που τα καρπώθηκε στο διάβα το περαστικό....ζωής γεμάτης δώρα...να συλλάβει....
Είναι οι γονείς μας πια αυτοί....ανήμποροι εκεί.....που τη χαρά μας τη σκορπίσανε απλόχερα....σε δρόμους φωτεινούς μας οδηγήσαν....και δεν προσμένουν τώρα πια ανταποδοτικά...και πίσω να την πάρουν....
Ένα παράπονο στα χείλη τους πια κατοικεί...
στο ηλιοβασίλεμα αυτό..που και πολύ δεν θα κρατήσει....
Ηλιοβασίλεμα είναι αυτό και γρήγορα...και δίχως να το καταλάβεις.
μες στον ορίζοντα τρέχει και να κρυφτεί...

Στο παραμύθι αυτό που λέγεται ''''ζωή''''πάντα εκεί στο τέλος.....ευτυχισμένους πρίγκηπες...ή και πριγκίπησσες δεν έχει....
Αρχόντισσα κι αν ήσουν στην αληθινή ζωή.....ή κι άρχοντας ...που έδωσες και μοίρασες την '''αρχοντιά'''' σου...τώρα στην άκρη αυτή του νήματος...μοναχικά και σιωπηλά ...αν και περιτριγυρισμένος....απ' τα παιδιά που δημιούργησες και τόσο σαγαπούν....το δύσκολο κομμάτι σου αυτό...καλείσαι μόνος εσύ ...και να βιώσεις και να διανύσεις...

Μη λυπηθείς σαν κόρη ή σαν γιός...ακόμα κι αν κληθείς....το γέρικο το χέρι του γονιού σου να κρατήσεις...
Σφιχτά με τρυφερότητα....με περισσή αγάπη...σκύψε ασπάσου το γλυκά...κι απαλοχά'ι'δεψέτο...
Χιλιάδες δώρα ...δώρα καρδιάς...και συναισθήματα σου μοίρασε το χέρι αυτό το ανήμπορο και ροζιασμένο....
Άλλοι υποχρέωση μπορεί και να το δούν...μα υποχρέωση αυτό δεν είναι....
Αγάπη αυτό λογίζεται και προσφορά ψυχής.....μπροστά στη διαπίστωση ,της πορείας του δέντρου της ζωής....που πάντα κύκλους κάνει...

(Αφιέρωμα για τους γονείς- Σοφία Θεοδοσιάδη )