Γι Αυτούς που δείλιασαν το Πάθος τους να ομολογήσουν ....

Έτσι σε ήθελαν ..το ψέμμα σου σαν ρούχο να φοράς ...του πάθους σου τη δύναμη να κρύβεις...
Μεγάλωσες ...κι ακόμα εκεί στα μονοπάτια τα κρυφά...να τριγυρνάς...στου πάθους σου τη φλόγα ...και να τη φανερώσεις  δεν μπορείς.
Υποκριτές τριγύρω σου μυριάδες...στην ίδια φλόγα...να καίγονται μπορεί...μα και μπορεί καθόλου να μην ξέρουν.

Την αποπνικτική τη μυρωδιά της '''συμβατότητας''' εσύ πια δεν μπορείς να την αντέξεις.
Εφτιάξαν κόσμο με κανόνες βολικούς για τα συμφέροντά τους.
Άνθρωποι αυτοί ...κοινοί θνητοί...μόνο το δρόμο αυτό διαλέγουν.
Έτσι για νάχουν να κουρνιάζουν μια φωλιά...γιατί ο καθείς...μονάχος του να πορευθεί δεν το αντέχει .
Σάμπως μονάχος σου  και μέσα στη φωλιά.δεν είσαι....αφού ο νους σου ταξιδεύει ..καθημερινά.. ?
Μα τι είναι δυνατότερο...από τα ταξίδια αυτά του νου ? Γλυκό το πάθος...δυνατό σαν τη φωτιά...μα να το περπατήσεις ..σαν θελήσεις...ξυπόλητος θε να βρεθείς...μες τα νερά μες τη φωτιά...και μες τις λάσπες...θα χωθείς....
Μοναχικός ο δρόμος της αγάπης ...μοναχικός του έρωτα...μα ακόμα πιο μοναχικός...του πάθους και της φλόγας.
Μη φοβηθείς ..περπάτα τον...κι αγκάθια και νερά και φλόγες ας πατήσεις..κι ας ''λερωθείς''... συνάμα....

Γατί το δρόμο αυτό...και μια φορά σαν το διαβείς...στιγμές που θα σε κάψουνε...και τα σημάδια αυτά θα κουβαλάς...για πάντα να σε καίνε...και πως ζωντανός ακόμα είσαι και υπάρχεις ..θα σου λένε.
Τη μυρωδιά του '''άνθρωπου '''και της ψυχής  ...ποτέ κανείς δε θα στη σβήσει...
Κι αυτός που σου τη χάρισε...τη δύναμη αυτή μες την ψυχή σου...και άναψε τη φλόγα αυτή που σιγοκαίει...ούτε μπορούσε να το φανταστεί...ούτε κι αυτός το ξέρει...
Φοβούνται οι άνθρωποι... τις λέξεις και τις έννοιες ...που τόσο δυνατά τους παραπέμπουν .

( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη)

......................................................................................................................................................................