Ο Έρως θέλει δύναμη ...μα και το Πάθος κότσια...

Αν έγραφα ποιήματα ....στιχάκια εγώ για σένα αν θα μπορούσα να ταιριάξω...αληθινές εικόνες θα εγύρευα να βρω ...και μες στους στίχους μου αυτούς να κρύψω και να τραγουδήσω...κι όχι τις υπερφίαλες ...τις μεγαλόστομες...αυτές, που σε μια όχι αληθινή μου βίωση στιγμών με οδηγούν....μα σ' ένα ψεύτικο ,φανταστικό μες στο μυαλό μου κόσμο.....

Να την ρουφήξω την ζωή και δυνατά ....οι στίχοι μου αυτοί ...δεν θάθελα ...άψυχα ποιήματα να γίνουν....
Ζωή γραμμένη που να ξεπηδά ...μέσα σε κάθε μία λέξη...
Έτσι την ονειρεύομαι την ποίηση και τη γραφή...που επάνω στην ψυχή και στο κορμί...δικό σου και δικό μου θα ακουμπήσει...
Τι να τα κάνω εγώ τα λόγια αυτά .. που όμορφα σου φαίνονται...αν μες στα μάτια σου ...εικόνες γνήσιες ...ζουμερές...χυμούς γεμάτες δεν σου βγάζουν...
Στεγνή θα μένει η καρδιά και η ψυχή....η βρύση των δακρύων  της χαράς...για πάντα εκεί αστάλαχτη και άβρεχτη...κλειστή και σκουριασμένη πια θα καρτερεί....

  Τι κι αν το κρύψαμε κι οι δυό ...τι κι αν εγω'ι'σμούς προβάλαμε μπροστά μας...
Με απλά στιχάκια θα στο πώ:
Σαν δυο καρδιές συναντηθούν
και γρήγορα και δυνατά και ανεξέλεγκτα
για μια στιγμή χτυπήσουν
πάντα στο χρόνο μέσα αυτή η χρυσή στιγμή
πλανάται και αιωρείται... Όσο κι αν προσπαθήσεις να τη σβήσεις δεν μπορείς...καθώς όσο κι αν το αρνείσαι...το στίγμα απ' το μελάνι αυτό που χύθηκε...κι εσύ σταγόνα το λογάριασες...μα μια σταγόνα είναι ικανή...σημάδι ανεξίτηλο ν' αφήσει....
Είναι φορές που ψέμματα γλυκά φορτώνεις πια τον εαυτό σου...για να γεμίσεις θέλοντας το χώρο αυτό που γέμισα και να τον αντικρύσεις δεν τολμάς...
Μετρήσεις κάνεις με τη λογική...και την απόρριψη με πείσμα κυνηγάς να συναντήσεις...

Μα ήθελα νάξερα κανείς ...εσένα μες στα χρόνια ,δεν σούμαθε...δεν σούδειξε...πως τα σημάδια αυτά τα μελανογραμμένα εύκολα δεν ξεβάφουν ?
Μην προσπαθείς λοιπόν και ματαιόδοξα θαρρείς πως άξιος εσύ...στο μέτρημά σου αυτό το λογικό...λειψή και αν στη μεγαλομανία σου, σου βγαίνω και σου μοιάζω...εύκολα πως και το σημάδι αυτό θα εξαλείψεις.... Γιατί ποτέ σου δεν φαντάστηκες ...δεν τόλμησες...δεν άντεξες...την τρικυμία της ψυχής ...ψυχής που δίψαγες και να καταλαγιάσεις...μπροστά στο φόβο ....τον μικρό κι ασήμαντο για με...το βήμα αυτό το τολμηρό να ανοίξεις και να περπατήσεις...
Δειλός εσύ ?
Δεν ξέρω να σου πω ή τάχα ανήμπορος ....και χωρίς πάθος γεννημένος ?

Τώρα μπορώ να σου το πω...και να στο γλυκοψιθυρίσω...τα κότσια
εσύ κι αν δεν τα είχες ...δεν τ' απέχτησες ...εγώ δεν σε κακίζω...
Η αυτοτιμωρία σου θάναι αυτή...πάντα το λίγο ....και το χλιαρό κι ανούσιο μες στη ζωή σου νάχεις...και πάντα εκεί το βλέμμα σου μες στις γεμάτες τις ζωές των άλλων για να στρέφεις... Είναι τα βράδια αυτά τα Φθινοπωρινά.. που οι καρδιές ανοίγουν και μέσα κλείνουνε βαθιά κι αυτούς που δεν τολμούνε...
Μη μου θυμώνεις που εγώ μπορώ και να τολμάω...είναι που στη ζωή αυτή κατέβηκα να ζήσω...σεργιάνι δεν μου ταίριαζε ...σ' άλλων ζωές να κάνω ...

Ο έρως θέλει δύναμη ...μα και το πάθος κότσια...
      ( Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη ).
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                           Βάλε το κόκκινο φουστάνι-Αβανιτάκη Ελευθερία
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,