Σωστή Παιδεία θα ειπεί... (Λιαντίνης)

Σωστή παιδεία θα ειπεί να μαθαίνεις στους νέους τη ζωή, και να τους ξεμαθαίνεις τις δεισιδαιμονίες που από νήπια τους περνάει μια παράδοση άρρωστη μέσα από την οικογένεια, την κοινωνία, την πολιτεία, την εκκλησία, τα μέσα ενημέρωσης, και τους άλλους παράγοντες της αγωγής.

Το ένα λοιπόν είναι να ριζώσουμε το νέο στη ζωή. Το άλλο να ξεριζώσουμε από μέσα του την ψευτιά.

Χωρίς να το ξέρουμε και χωρίς να το εννοούμε, από τα γεννοφάσκια του φιδοζώνουμε το παιδί με δεισιδαιμονίες προλήψεις και μαγικούς κατάδεσμους. Και με τα δηλητήρια αυτά πνίγουμε την ψυχή του. Όπως τα ζιζάνια και τα άλλα αγριόχορτα πνίγουν το στάρι.

Λερναία Ύδρα είναι οι προλήψεις.
Φορτώνουμε στη ράχη του νέου ανθρώπου την άρρωστη φαντασία μας, τις ψευτιές, την άγνοια, την ηθική μας απολίθωση, τις έντρομες παραστάσεις και όλο τον καταποντισμένο αταβισμό των προγόνων. Και το αναγκάζουμε να σηκώσει στον ώμο αυτό το γιουσουρούμ της αχρηστίας και της οξείδωσης, όπως εσήκωνε ο αρχαίος τιτάνας τον ουρανό.

Ο μύθος του Άτλαντα εδώ βρίσκει την πιο πιστή και την πιο μακάβρια απομυθοποίησή του. Τα καημένα τα παιδιά. Στο όνομα και στο άδικο της μωρίας μας, όλα τους με το φυσερό στο στήθος και τις κνήμες ετοιμόρροπες και πρησμένες, γίνονται μικροί μάταιοι Άτλαντες.

Αγωνιζόμαστε να αφαιρέσουμε τη φύση μέσα από το παιδί και την ανταλλάζουμε με την άρρωστη γνώμη μας.

Και δώστου οι παπάδες με τα θυμιατά στις γωνιές των κοιμητηρίων. Για να βουτάνε τα όβολα των πονεμένων. Σαν το φίδι κοιτάνε πως να μαγνητίσουν το θύμα. Άε πια όταν τύχει να τους ιδείς να πιάνουνται σε πρόστυχο καβγά για τον πελάτη. Χάρμα.

Και δώστου οι αγύρτες με τα ωροσκόπια και τους ζωδιακούς σε εφημερίδες και περιοδικά και τελεβίζια. Βλέπεις κάτι χοντρές κυρίες που σαν αρχίσουν να σου μιλούν για τον Στάχυ της Παρθένου και για τις επιρροές του Αιγόκερου με τα κέρατα στα ερωτικά σου βουβαίνουν τον Πεντζίας και τον Ουΐλσον.

Και δώστου το τροπάρι για την καλή ψυχή και τα καλά στερνά.Να γίνεις δίκαιος και να γίνεις καλός για τους άλλους. Να πηγαίνεις το δείλι στο παρεθύρι και να διαβάζεις τη «θεία» γραφή και τη χαλιμά που έλεγε της θυγατρός της η γυναίκα της Ζάκυνθος. Εσύ ν’αγιάσεις. Και μην προσέχεις που οι άλλοι είναι λύκοι έτοιμοι να σε φάνε. Και προπαντός αυτό: τα μάτια σου τέσσερα για τον ουρανό και τη βασιλεία του.

Κόκκινο σαν παπαρούνα και κίτρινο σαν τη χολή είναι το αφιονοτόπι της ψευτιάς και των προλήψεων. Η στρατηγική να καταστρέφεται το φυσικό τοπίο του παιδιού με τις προλήψεις είναι σκόπιμη, κατευθυνόμενη, κακουργηματική τρις και τετράκις σε θάνατο και απάνθρωπη.

Έτσι όταν τα παιδιά μας φτάνουν στην ηλικία να δώσουν τον όρκο του άντρα, και όταν οι κοπέλες μας φτάνουν στην ώρα τους, γίνονται ωραίες-δηλαδή έχουνε χωριστεί σε δύο τάξεις.

Η μία που είναι η μάζα σχεδόν του συνόλου,έχει αφομοιώσει το δηλητήριο της ψευτιάς. Και έχει ανοσοποιηθεί στα υδροκυάνια και στα κώνια, κατά τον τρόπο του παλαιού εκείνου Μιθριδάτη. Είναι η πλαστική στόφα ανθρώπου, τα μηχανημένα νευρόσπαστα, που παραλαβαίνουν τη σκυτάλη των προλήψεων και αναπαράγουν το ίδιο στις νέες γενιές.

Η άλλη είναι η τάξη που καταλογογραφεί τους Ελάχιστους. Ετούτοι είναι οι χρηστηριασμένοι από κάποια βούληση και οι φορτοβαστάκτες της προσωπικής τους ευθύνης. Λίγοι αλλά όλοι τους ξανασαρκώνουν τον Ορέστη, τον πρίγκιπα Μύσκιν, τον Τσε-Γκεβάρα, τον ποιητή Σέλλεϋ, τον Άμλετ τον δανό. Καθώς τους μαστιγώνει η οργή της αλήθειας, ο τρόμος της ομορφιάς, και το μεγαλείο του ανθρώπου.

Κάτω από τυφλωτικές καταλαμπές και θερινές καταιγίδες όλοι αυτοί κρατούν μέσα τους τον άνθρωπο όρθιο και στο φυσικό του ανάστημα. Που πάει να πει: λεύτερο από ψευτιές και δεισιδαιμονίες.

Πηγή: Τα ελληνικά, Λιαντίνης
............................................................................................................................................................

Αφιερωμένο στους λιγοστούς ονειροπόλους δασκάλους ...που από αύριο θα κληθούν...'''παιδεία''''να μεταλαμπαδεύσουν....
Αφιερωμένο σε όλους εσάς...που παιδιά και εγγόνια θέλετε να μεταπλάσετε σε γλυκείς ...με παιδεία ανθρώπους...
Ίσως κάποιο φωτισμένοι μας δάσκαλοι σαν τον Λιαντίνη...μας έκαναν να νιώσουμε τι θα πει δάσκαλος και τι παιδεία...
Μαγικός στις διδασκαλίες...έδωσε το έναυσμα για να ονειροπολούν οι δάσκαλοι...γιατί η δουλειά αυτή χρειάζεται μαγεία...
Αύριο λοιπόν ...αφετηρία για καινούργια σχολικά ταξίδια ....
Μόνος κανείς δεν μπορεί...όλοι μαζί ίσως μπορέσουμε ....
      η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη...

..................................................................................................................................................................