# για τις Πεταλούδες της Ψυχής μου #

Άφησα την ψυχή μου να πετάξει .....Πολλές φορές την άφησα την πόρτα να περάσει...στο ξέφωτο να βγει...σεργιάνι ελαχταρούσε....ψυχές επόθησε τρυφερά να συναντήσει. Συνάντησε...πλησίασε...ακούμπησε...κι έτσι πετώντας μόνη της πολλές φορές και τα φτερά της ετσαλάκωσε.....Όχι δεν είμαι λυπημένη τώρα πια....για τα πετάγματα αυτά ...ψυχής....που με γελάσανε πως έμοιαζαν...μα που αγάπη γέμισαν αυτή μου την ψυχή...που έδωσε και πήρε....

Μα ...να εκεί στην άκρη των τσαλακωμένων της φτερών...το τσάκισμα αυτό θα μου θυμίζει...πως όσο κι αν επέταξες ....όσο κι αν επροσπάθησες ψυχές να ακουμπήσεις...για ένα είσαι βέβαιος ...πως οι ψυχές πολλά ζητούν...ίσως και τη δική σου να σου κλέψουν....Κι αν μια φορά μοναδική...μια τόση δα στιγμούλα δεν μπόρεσες ...δεν άντεξες....αστόχησες ολάκερη και να την καταθέσεις..όλα μα όλα τάσβησαν...γιατί η δική τους η ψυχή είναι... που πάντα μεγαλύτερη αξία είχε....

Έτσι είναι οι άνθρωποι ...μπορεί να φταις κι εσύ.....
Για δυνατή καμάρωνες....ευάλωτη πίσω απ' τα μεταξένια σου φτερά...Τα πάνω και τα κάτω σου ποτέ δεν τα λογάριασαν...σκαμπανεβάσματα σε σένα δεν τα συγχωρούσαν....
Τα χέρια αυτά που σε τσαλάκωσαν...χωρίς και να το καταλάβουν...στην ελαφράδα της ψυχής που κουβαλούν και που τα κατευθύνει....προσπάθησε αν μπορείς...ποτέ μην τα μισήσεις....

Όχι δεν είσαι ήρωας ...μα ούτε και Θεός να συγχωρείς...και παραδείσους για να τάζεις....Στηρίξου στο δικό σου το '''ευάλωτο''''και την ψυχή την άλλη την '''λειψή''' ίσως και καταλάβεις....Το λίγο γνώριζε η ψυχή αυτή η μικρή...το λίγο αυτό μπορούσε να σου δώσει....Της καλοπέρασης και της βολής το σκηνικό κανείς και εύκολα δεν απαρνιέται.....
Σάμπως κι εσύ πολλές φορές δεν το εσκέφτηκες τα βολικά και να διαλέξεις ?

Μα.... είναι αυτή ...η δικιά σου η ψυχή ..που έμαθε να ψάχνει....που σε ολόχρυσα κουτιά δεν μπαίνει...δεν χωρά...Πάντα την πόρτα καρτερεί ν' ανοίξει να πετάξει...εκεί στ' αγνάντεμα να βγεί...το πέταγμά της το τρελλό να συνεχίσει...Για να το σταματήσεις δεν μπορείς...μην προσπαθείς ...και τον καιρό σου χάνεις....Έτσι γεννήθηκες εσύ...τις πεταλούδες μες στο νου σου κουβαλάς...και πως να το αλλάξεις ...?
Άλλοι το λένε δίψα για ζωή....εσύ το λες λαχτάρα...

Μουντά τα χρώματα επάνω στα φτερά τους...τα χρώματα τα φωτεινά.... μιας πεταλούδας ζηλευτής..ποτέ δεν θ' αποχτήσουν....
Εκεί στο αραχνιασμένο τους χρυσόκουτο αυτό, μέσ' απ' τις τρύπες θα κοιτούν...και θα ονειρεύονται συχνά...πετάγματα απλησίαστα γι αυτούς....απ' των δειλών τις σκέψεις τους κυριευμένοι.....

 
( Δοκίμιον Λυρικόν ) - Σοφίας Θεοδοσιάδη  

 # για τις Πεταλούδες της Ψυχής μου #

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,